پرسش :

حرم هایی که روزی دارالشفای بیماران و پناهگاه حاجتمندان معرفی می‌شدند، امروزه باید توسط مواد ضدعفونی، گندزدایی شوند و مانع تجمع مردم در آن جا می شوند تا مبادا بیمار شوند. این چگونه دارالشفایی است که خود...


پاسخ :
پاسخ از حجت الاسلام دکتر عباس نیکزاد:
اولاً: این حرم ها دارالشفا هستند اما این شفا، شفای معنوی است، شفای امراض روحی و روانی است.
«وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ؛ و از قرآن، آنچه شفا و رحمت است برای مؤمنان، نازل می‌کنیم.(اسراء/ 82)
 
باعث هدایت مردم است
«شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ؛ ماهِ رمضان، ماهی که قرآن برای راهنمایی مردم، و نشانه‌های هدایت، و فرق میان حق و باطل، در آن نازل شده است.»(بقره/۱۸۵)
 
تذکر و ذکر است
«ذَلِکَ نَتْلُوهُ عَلَیْکَ مِنَ الْآیَاتِ وَالذِّکْرِ الْحَکِیمِ؛ این داستان هایی که بر تو می خوانیم از آیات [الهی] و پندهای حکیمانه است.»(آل عمران/58)
که اینها همگی جنبه معنوی دارند. ما یک سری بیماری هایی داریم که مربوط به روح و روان است.
فی قلوبهم مرض؛ در دلهایشان مرض و بیماری است.»(بقره/10)

مثل شرک، حسادت، بخل کینه، دروغ، غیبت، تهمت، سوءظن به دیگران، ظلم، دزدی، زنا، بدزبانی و ... که قرآن کریم شفاء آنهاست خداوند در قرآن می فرماید:
«یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ؛ روزى که مال و فرزندان براى انسان نفعى ندارند. مگر کسى که با روح و قلب پاک به سوى خدا آید.»(شعراء/۸۸ و ۸۹)
یعنی هم قلب سالم داریم هم قلب بیمار، که قرآن شفا برای این دردهاست.

ثانیا: از این حرم ها خیلی کارها بر می آید، اما معنایش این نیست که ما این حرم ها را ضدعفونی و گندزدایی نکنیم، به عنوان مثال در قرآن کریم درباره خانه کعبه می فرماید:
«جَعَلَ اللَّهُ الْکَعْبَةَ الْبَیْتَ الْحَرَامَ قِیَامًا لِلنَّاس؛ خداوند، کعبه -بیت الحرام- را وسیله‌ای برای استواری و سامان بخشیدن به کار مردم قرار داده است.(مائده/۹۷) 

و یا «إِنَّ أَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّةَ مُبَارَکًا وَهُدًى لِلْعَالَمِینَ؛ نخستین خانه‌ای که برای مردم (و نیایش خداوند) قرار داده شد، همان است که در سرزمین مکّه است، که پر برکت، و مایه هدایت جهانیان است.»(آل عمران/96)

ولی در عین حال خود خداوند متعال دستور به لزوم رعایت طهارت کعبه می دهد.
«وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ أَنْ طَهِّرَا بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَالْعَاکِفِینَ وَالرُّکَّعِ السُّجُودِ؛ ما به ابراهیم و اسماعیل امر کردیم که خانه مرا برای طواف‌کنندگان و مجاوران و رکوع‌کنندگان و سجده‌کنندگان، پاک و پاکیزه کنید.»(بقره/125)

و یا «وَإِذْ بَوَّأْنَا لِإِبْرَاهِیمَ مَکَانَ الْبَیْتِ أَنْ لَا تُشْرِکْ بِی شَیْئًا وَطَهِّرْ بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَالْقَائِمِینَ وَالرُّکَّعِ السُّجُودِ؛ (به خاطر بیاور) زمانی را که جای خانه (کعبه) را برای ابراهیم آماده ساختیم (تا خانه را بنا کند؛ و به او گفتیم:) چیزی را همتای من قرار مده! و خانه‌ام را برای طواف‌کنندگان و قیام‌کنندگان و رکوع‌کنندگان و سجودکنندگان (از آلودگی بتها و از هر گونه آلودگی) پاک ساز!.»(حج/26)

با اینکه کعبه، همه‌ش مبارک و رحمت است که الطاف الهی را به همراه دارد و باعث ریزش وآمرزش گناهان می‌شود و خیلی کارها از کعبه بر می‌آید ولی در عین حال خداوند دستور به طهارت و رعایت نظافت آن می‌دهد.

از این گذشته مگر خود حضرات معصومین (علیهم السلام) از خودشان گندزدایی نمی‌کردند یا نظافت را رعایت نمی‌کردند؟ آیا استحمام نمی‌کردند؟ آیا دست و صورت و لباس‌های خود را نمی‌شتند و مسواک نمی‌زدند؟

منبع: دانشگاه علوم پزشکی بابل